Асият а ышанады, сакълайды...

Жер башында битеу жаш адамла да бир кибик кеси насыпларына ийнанадыла. Аны ашыгъып сакълайдыла. Ма бусагъат келликди ол адам, битеу дунияны да жарытырыкъ, мени да насыплы этерик деген сезим бла жашайдыла.

Жашлыкъ, жашлыкъ. Битеу адамла да бирча гюняхлы болгъанларын ангылау кечирек келликди, къара чачынгы агъарта. Насып да къолунгда болгъанын артда ангыларыкъса. Ол башха адам бла байламлы тюйюлдю, кесингдеди. Дунияны кюн сайын кёргенинг, жюрюгенинг, сёлешгенинг, къууаннганынг, жилягъанынг да -  барысы да насыпды!

Биреуге «меники бол» деп, аякъларына сынжырла такъгъан, баям, тюз болмаз, аны жюреги узакъда эсе. Хар ким сюйгенича жашаргъа эркинди. Жаланда ол эркинлик башханы ачытмасын ансы.

Асият Расулну таныгъанда, аны юйюрю бар эди. Эки къызчыгъы да эгизле, школда экинчи классда окъуй эдиле. Жауун къуйгъан кюн салкъынлыкъсыз сюелген къызны Расул университетге дери машинасы бла элтеди.

Асият жангы танышына бек сейир этген эди. Биринчиден, тизгинине. Экинчиден, акъылына. Расул бла минг жылланы сёлешип турургъа сюерик эди Асият. Неда тынгыларгъа. Неда бир сабий оюнлагъа ойнаргъа.

- Мени бла энттта да тюбеширге сюемисе? - деп сорду Расул. Асият арсарсыз: «Хау, сюеме», - деди.

Жаш къызны алдамагъан эди, юйюрю болгъанын ачыкъ айтхан эди. Ол тыймады Асиятны.

Окъууу да, жууукълары-тенглери да не жюрегинде, не эсинде жокъ эдиле. Ол, жаланда ол, кече-кюн да - ол.

- Сен мени таныгъынчы къалай жашагъанса? - деп кюлюучю эди Расул.

- Жашамагъанма санга дери, - дей эди Асият.

Жер башында не зат жашырынлай къалгъанды? Бир зат да угъай. Букъдурулгъан зат, эртте-кеч болса да, ачыкъланады. Расулну юй бийчеси, университетге келип, Асиятны чачына узалды, «Къахме, тыйылсанг да тыйылырса, тыйылмасанг да аякъларынгы мен юзерме», - деди, ызы бла деканнга барып, «студенкаларыгъыз къайда айланнганларын нек билмейсиз?» - деп дау этди.

Бу эриши ишден сора Расул «айырылайыкъ», деди. Асият а: «Угъай, угъай! Кюн  сайын да келсин къатынынг университетге, мен бедишден къоркъмайма. Жаланда сен мени атарса деп къоркъама», - деп жиляды. Ол Расулну юйюнде жумушчу болуп да жашарыкъ эди неда сабийлерини репетитору, неда арбаз сыйпаучу, неда… Ким да болургъа ыразы эди, жаланда аны къатында турур ючюн. «Асият, сен жашауунгу къураргъа керексе. Сабий табып, ана болсанг, къалай тюрленириксе сен, билемисе? Ангыла мени, эки къызчыгъымы атып къалай кетейим? Хау, зауукълу заманыбыз бар эди, алай хар зат да тауусулады дунияда», - дей эди Расул. Асият а: «Керекмейди манга сабий, сен, жаланда сен керексе манга. Юй бийченге айтчы, мен да сизни бла жашайым. Къызчыкълагъа къарар эдим», - дейди.

Расул: «Атангы-анангы юсюнден сагъыш эт. Экибиз да терс эдик, бу иш болмазгъа керек эди. Алай энди тохтайыкъ», - дегенинде, жаш тиширыу, сёз айталмай, жиляды.

…Хар адам да сюйгенича жашаргъа эркинди, жаланда ол эркинлик башха адамны ачытмасын ансы. Расулгъа Асият - тиширыуларындан бири, Асиятха Расул а - жангыз къууанчы, жангыз насыбы эди. Юч жыл озгъанды бу эки адам айырылгъанлы. Асият отоуундан чыкъмай жашайды. Аны не окъуугъа, не ишге сейири жокъду. Анасы: «Къызым ёлсе, жилярыкъ тюйюлме. Бу юч жылны ичинде мен аны жиляуун этгенме», - дейди.

Асият а тынгылайды. Аны кёз жашлары тауусулгъандыла, алай жашаугъа жангы сюймеклик а туумагъанды. Къайтырмы бу жаш тиширыу ызына? Алгъынча, ышарып, кюлюп, жарлы анасын жапсарырмы? Ким билсин. Заман бирлени багъады, башхаланы уа угъай. Асият бюгюн-бюгече да Расулну сакълайды, терезесини къатында олтуруп...