Сокъураныу

 Жашау халла

Бир ингирликде ишден кеч келе тургъанымлай, къоншу къызчыгъыбызны терекле тюбюнде шинтикде мудах олтуруп тургъанын кёреме. Къатына барып:

– Къаппа-къарангыда жангыз кесинг нек олтураса? – деп сорама.

– Анам бла сёз болгъанма да, анга ачыуланып, чыгъып кетгенме. Кьайгъыгъа къалсынчы  энди, – деди.

Къызны къатына олтурама, анасы бла не ючюн сёз болгъанын да билеме.

– Мен сюйген кийимни бир заманда да алмайды. Жаланда кеси жаратханны алады манга.

Мен ышарама.

– Къызчыкъ, ол аналаны бла сабийлени араларында не заманда да бола келген затды, – дейме. – Алай шёндю санга айтырыгъымы эсингде тут: анангы жюрегин къыйнамазгъа кюреш. Кёп жылланы жашасын, алай ёлгенден сора, жаланда ма быллай кезиуле эсинге тюшюп, кёп кюнлени жилярса, бек сокъуранырса. Кесими башым бла сынагъанма аны. Анам мени башха сабийлеринден айырып сюйюучю эди. Жашырын сёзюн, жумушун да манга айтыучу эди. Аны къой, ёле туруп, къатына олтуртуп, мени сен жууарса деп, осуят этген эди.

Жашагъан къадарында не айтханын да этерге кюрешгенме. Алай бир жол жюрегин бир бек къыйнагъанма. Мен да, сенича, ма кийим ючюн ачыуланнган эдим анга. Ачыуланнганым бла къалсам а... Бир кюн окъуудан келсем, анам, мени къууандырама деп: «Къызым, санга бир ариу огъары жан бла тёбен жан алгъанма, келчи бир къара», – деди. Къарайма да, бюсюремейме. «Киерик тюйюлме, къарт къатынлагъа жараулу кийимлени нек аласа манга?» – деп ачыуланама. Багъасын сорсам а, бютюнда да чамланама: «Ким тилегенди санга муну ал деп?» – деп къычырама да, къолундан ол кийимлени сермеп алып, бияры быргъайма.

Ол а, сёз да айтмай, тыншчыкъ огъары жанны бла тёбен жанны полда атылып тургъан жерлеринден алып, тынгылагъанлай, тап чёргеп, ундурукъ юсюне салып, чыгъып кетди. Андан эсе урушхан этге эди. «Къорагъын сен тели», – деги эди. Угъай, тынгылап чыгъып кетди. Ма андан билген эдим анамы жюреги бек къыйналгъанын. Алай тели ёхтемлик къоймады ызындан чабаргъа, къучакъларгъа, кечгинлик тилерге.

Бир-эки-юч кюнню турдум анамы кёзюне къарамай, артда уа, бир зат да болмагъанча: «Анам, берчи ол сен алгъан костюмну киейим», – деп, аны кюбюрден чыгъартып, сюймесем да, кийип башлайма.

Энди уа къуру да ма ол кезиу эсиме тюшеди. Жиляйма, сокъуранама. Не медет, энди аны къайтарыр, тюзетир онг жокъду.

Мен хапарымы бошагъандан сора къызчыкъ бла тынгылауну салып дагъыда иги кесек олтурабыз. Сора ол, туруп:

– Барайым, керти окъуна бек кеч болгъанды, анам къайгъы эте болур, – деп кетди.

Мен а, ол юйге киргинчи, ызындан къарап турдум.