Сейирсиндирме сёзлюкню баргъаны

Ж

Жабала – чепкенден тигилген, аллы ачыкъ, тюйген тюймели, узун жыйрыкъ. Къаплама неда халат.

Жада – хомух, жалынчакъ, баш кётюрмеген адам.

Жадакъ – учу жютю жонулгъан, андан ары  базыкълана, ахыры токъмакъ болгъан билек узунлугъу таякъ.

Жадау – жюрюшю бузулгъан не арталлыда жюрюшю болмагъан, жегерге не минерге жарамагъан мытыр ат.

Жаза – адамгъа этген терслиги, малгъунлугъу ючюн берилиучю азап.

Жайгъа – тирмен ташны ёрге, энишге этиучю темир керек.

Жайнау – кёп, элпек. Асламысында кырдыкны чакъгъаны, къайнагъаны.

Жакълыкъ – биреу жанлы болуу, къоруулау.

Жалау, жаламиш – ашау жер.

Жалбарыу – мажюсю заманланы табыныу адетлери.

Жалдан – бегене бир кере сюзюлюп, тюбюнде къалгъанына суу къошулуп, суусапха сюзюлген суусун. Гумулну бек жукъасы.

Жалкъау – эринчек, кюлтыпыс, ишге хунери болмагъан, бир затха юйренмеген, юйренирге да сюймеген.

Жалпакъ – таула арасында тюз жер, уллу сыртны этеги.

Жалтур – къул болмай, бийге (ханнга) къуллукъ этген, аны арбазында жашап, ашын ашап, жумушун этип тургъан адам.

Жам – адамны чархыны бир заты, жиги, бёлюмю.

Жамлады – сан-сан этди, тауусду.

Жаназы – ёлгеннге аны асырарны аллында этилиучю жыйын дууа.

Жаналгъыр – адамны жанын алгъан, жан алыучу.

Жанауул –  ахыр кюн, жан къайгъылыкъ.

Жанк – жюн устукку.

Жангылтма – теркайтмышланы къауумундан тил билдиргич. Скороговорка.

Жангыртмачы – эски адетлени жангыртхан, жангы жол салгъан адамны, усталыкъны белгилейди.

Жапхын – юсге жапхан тери жууургъан.

Жапыран – кёгет тереклени акъ чакъгъан жизги кёгет кёзчюклери.

Жаракъ – къарыусуз, дарган, хыбыл.

Жарахана – жара байлаучу жер; чыкъгъанны, сыннганны салыучу мекям. Травматология.

Жарау – усталыгъын кем этмей сакълар ючюн дайым кюрешиу, кесин ишлеу, ийлеу.

Жардам – болушлукъ, таянчакълыкъ, изеу.

Жария этиу – бир затны халкъгъа билдириу, басмалау.

Жаркъма – ушкокну бир тюрлюсю.

Жарнес – кёчгюнчю, жерсиз, элсиз, эркинликсиз  адам.

Жарыш – эришмеклик, бегирек да чабышыуда.

Жасус – тасхачы; шпион.

Жатакъ – бир ауукъ заманнга биреуню юйюнде турургъа тохтагъан адам неда жыйын.

Жаубасхан – башы алынмагъан сютден сыгъылгъан хумжуну жангы урулгъан жау бла бирге басып, туз атып, этилген къатыкъ.

Жаукъол – къан чериу; Ата журтха чабыуул этген аскер. Душман.

Жегине – жыгырагъа ушагъан, андан къалыныракъ, алашаракъ кырдык. Аны жаланда эчкиле ашайдыла.

Жегиу – арба, улоу; чана, кюрес. Подвода.

Жезмыйыкъ – къонгур къаты мыйыкъла.

Жезокъа – эрттегили таулу тепсеулени бирини аты. Чам тепсеу.

Жек – кёзге кёрюнмеген, алай а тюрлю-тюрлю сыфатлы кёрюмдю, элес, бир тюрлю затны илишаны. «Жин» деген магъанада да жюрюйдю.

Жек тепсеген – чапыракълы, къауралы, кёкенча, жокку, юйюрлю ёсген къаралдым бийик котур ханс.

Жекириу – биреуню осмакълап, къоркъутуп, тюртдюм этип сёлешиу; уллусунуу; кесинден къарыусузну къакъды-сокъду этиу.

Желжалкъа – жел тарагъан, желде шууулдагъан (агъач башы, кырдык, ат жалкъасы, булутла).

Желкъуу – Ёзен, аулакъ жерледе ёсген, къуруса, ханс къабугъу шинжиге тартхан къаты жокку ханс. Перекати-поле.

Желкъуш, желкъусакъ – арбагъа бичен, отун жюклегенде, жюк ёгюзню аркъасына жетмез ючюн салыныучу узун къурукъ, агъач; арба керек.

Жерлеш – бир жерни адамлары, бир эллиле; бир къыраллыла.

Жермиш – бу жерли адам; ол не бу жерни, география энчиликни алгъыннгы иелери. Орус тилде – туземец.

Жетек, ёрюмдюк – терек кесилгенден сора, аны тюп тёммегинден чыкъгъан зыгыт, терекчик.

Жён жууукъ – эт жууукъ.

Жёне – хар ненг иги болсун, берекетинг кёпленсин. Жёне – ёс, айны, бакъы бол.

Жёнлю – этли, татымлы.

Жибек ийген – нартюх агъачны, къолтукъ айырып, гюллю бола башлагъанда этиучю жибеги.

Жигей – жаныуарны боюн юсю бла иги ёсмеген, аны себепли кёзге да туура кёрюнмеген жалкъасы.

Жиек, герхана – чиллени, жибекни бир тюрлюсю.

Жизги – бек жарыкъ, асыры омакъ; адамны юсюнде къычырыкъ этген къоланлыкъ, кийим, тюрсюн. Асыры татлы кёгет. Уятсыз кёзбау.

Жики – бахчалада, сюргю жерледе ёсюучю жютю тамырлы заранчы ханс. Орусча – кумос.

Жилек – кийик мароко; наныкъ.

Жилтек – бир жаны токъмакъ болгъан уруш сауут. Орусча – булава.

Жипкил – бир кесек мылы болгъан, мылы тутхан жер, кырдык, дагъыда башха затла.

Жокълау – адам сюйген адамын, жууугъун, тенгин кёрюрге баргъанда элтген сый, саугъа.

Жоллу къул – белгили азатлыгъы болгъан къул; аны къатын алыргъа, мал берип башын жулургъа эркинлиги болгъанды.

Жолчыкъмаз – жолу болмагъан, къыйын жер, ыран.

Жор – ёмюрледен бери кёп динледе, ийнаныулада жюрюген белги.

Жора – жыйылыу, халкъ кенгеш.

Жоралау – болуннган ишге, айтылгъан сёзге, тюшге кесамат этиу, магъанасын, болушун ачыкълау.

Жорукъ – адет, низам, хал.

Жоюм – жашау тиричиликде адамны бек багъалы заты ючюн жанын бериую.

Жуба – дин къуллукъчула кийиучю кийим.

Жугурук – къалын битген кёгет, чурко, картоф.

Жулкъун – жут адам, тоюмсуз. Рвач, хапуга.

Жулуу – Шагъатлыкъ этип не уа мал берип, биреуню терслигин кечдириу, азапдан къутхарыу.

Жула – жараны къанын терк тохтатыр ючюн салыныучу буштукъ. Томпон.

Жумалыкъ – сыйлы, шыйых.

Жумукъул, жумукку – алаша котур болуп битиучю чырпы терекни кёгетлери; юй бюртюкчюкле кибик, ууакъчыкъла, тёп-тёгерек, къып-къызыл болуп бишедиле.

Жумултай – чубур тон; къой не эчки терини тюгю ичине айландырылып тигилген, чепкен тышлы жылы кийим.

Жууа – кийик соханны бир тюрлюсю. Къарачайда анга сатанай сохан дейдиле.

Жууак – ууакъ аякълы малны, кийик жаныуарланы туякълары бла бут базуклары бирге къошулгъан жерде бери чыкъгъан эки сингир.

Жуслан – туз киштиклени юйюрюнден кийик жаныуар. Пантера.

Жууушдурма – адамланы жарашдырыргъа, бир бирге илеш этерге фахмусу, ынтышы болгъан адам.

Жыгырык – тегейлери болмагъан агъач чарх.

Жыймыч – тапханын юйюне ташыгъан, къыстырыкъчы, къызгъанч адам.

Жыйны – тауукъну жумуртхалыгъы; чабакъны урлугъу. Нерест.

Жыйы – ийис; азчыкъ ийис ургъан.

Жылмы – къаялада, ташлы тикледе ёсген, къаты тамырлы, иничке къаты сабакълы жокку ханс.

Жырмач – тери тонну юсюне жырып салыннган илгик. Разрез.

Жюгюнюу – баш ийиу, жалыныу, табу этип, тилеу.

Жюзаппа – каламбур. Сёз ойнатыу.